Powody były różne, tak bez szczególnej kolejności:

- wszystkie są dosyć daleko od naszego domu, bez dobrego dojazdu

- w polsce szkoły demokratyczne dopiero raczkują, najstarsza ma chyba 3 lata, przechodzą masę problemów wieku niemowlęcego, szukają swojej drogi itp.

- trochę związane z powyższym, są niedofinansowane i dopiero się budują

- szkoły zakładane są i prowadzone przez sfrustrowanych rodziców, co samo w sobie nie jest niczym złym, ale brakuje w tym doświadczenia i kompetencji w pracy z dziećmi

- wiek dzieciaków jest bardzo mało zróżnicowany (tj. głównie maluchy), co stawia pod znakiem zapytania możliwość budowania demokratycznej społeczności szkolnej

- moja żona bardzo się bała corocznych egzaminów

- wiele osób związanych z ED ma problem ze zdrowym pojmowaniem wolności (np. rozkminy czy zamykać okna na piętrze, bo zdarzało się że kilkulatek siedział na parapecie z nogami za oknem), sporo dziwnego elementu łykającego każdą nową teorię z internetu.

To nie jest jakaś rzetelna analiza, a tylko moje subiektywne odczucia i spora generalizacja. Pewnie każdy z tych punktów dałoby się przełknąć, w różnych szkołach występują też w różnym natężeniu, ale razem przekroczyły masę krytyczną.

Sama koncepcja cały czas bardzo mi się podoba i na pewno będę bacznie się przyglądał rozwojowi szkół. W szczególności warto mieć na oku działalność fundacji Bullerbyn, która robi bardzo dużo dobrego.

— 

Pozdrawiam
Paweł Subocz